هدف هنر نه فرمانروایی است و نه صدور حکم؛ هنر راهی برای دیدن، لمس کردن و فهمیدن جهان است. هیچ اثر ارزشمندی بر نفرت یا تحقیر بنا نمی‌شود، زیرا خلاقیت در فضایی می‌روید که انسانیت و همدلی زنده باشند. هنرمند سرباز آرامِ بشریت است؛ کسی که نگاهش رها از داوری‌های سخت‌گیرانه، و دلش گشوده به شناخت زیبایی و حقیقت است. او به‌جای آنکه دستور بدهد، گوش می‌دهد و جهان را با حساسیتی بیشتر روایت می‌کند.

آموزش هنر نیز همین روح را در دل کودکان بیدار می‌کند. هنر به آنان می‌آموزد دقیق‌تر ببینند، آزادتر خیال‌پردازی کنند و احساسات‌شان را با زبان تصویر بیان کنند. در چنین فرایندی، کودک میان دنیای درونی خود و زیبایی‌های اطرافش پلی شفاف می‌سازد. برنامه‌ی هنری دبستان سلام صادقیه نیز بر همین پایه شکل گرفته است: تقویت حواس، رشد تجربه‌های دیداری، خلق و فهم نمادها، گسترش تخیل و یادگیری نگاه‌کردن دوباره به جهان. در کلاس‌های هنر تلاش می‌شود هر کودک، زیبایی درونی‌اش را بشناسد و با دستان کوچک اما خلاقش به آن جان بدهد.